|
Бабулька – прадаўчыца зёлак
|
У Менску на рынку,
Ў канцы агароды,
Бабулька старая
Садзіцца заўсёды.
Усякія зёлкі
На рынак прыносіць
I людцаў прахожых
Купляць у ёй просіць.
Ляжаць перад бабкай,
Ці вечар, ці ранак,
Пучкі дзівасілу,
Чабор і румянак.
Ад кожнай хваробы
Ё зёлкі, карэньне;
Лячыць можа імі
Падвей, парушэньне.
І любчыку нават
Дасьць вам пад сакрэтам
Ды наўча, як зводзіць
Любізьнічкам гэтым.
I ўсякіх, усякіх
Дастанеце лекаў,
Якіх толькі людзі
Ня зналі ад векаў.
Шмат летак бабульцы:
Трасуцца ўжо рукі –
Ёсьць пэўна унукі,
Э! нават праўнукі.
Усяк ёй жылося
На сьвеце на Божым –
I смутна, самотна,
I з хлопцам прыгожым.
I сьлёзы ліліся,
I песьні зьвінелі,
Малойцавы грудзі
Туліла ў пасьцелі.
Ды ўсё ж праляцела,
Як яснай маланкай;
Сьпяць думкі і песьні,
Ў магіле сьпіць Янка.
Эй, моладасьць-радасьць
Мінула ўдалая!
А старасьць-няўдаласьць
Ніяк не мінае.
I кепска бабульцы:
Сівая, худая,
Брак сіл працаваці,
Дык зёлкі зьбірае.
Нясе іх да Менска,
На рынку садзіцца,
Збывае і вуча,
Як трэба лячыцца.
А можа, паможа
Душы хоць адной дзе,
I праца бабулькі
На марна ня пойдзе.
[1905–1907]
|
|
